Prankcalls

“Dag meneer Hond. Gefeliciteerd!” Ingehouden geproest volgt na deze zin. Meneer Hond reageert niet-begrijpend. “Met dierendag”, schatert de radio-dj nu. Irritatie bij meneer Hond, wat de grap voor de dj nog leuker maakt. Flauw? Enorm. Maar grap geslaagd. Voor de dj dan. De luisteraar heeft zich hoogstwaarschijnlijk vijf minuten lang zitten ergeren.

Het is alweer een paar jaar geleden dat ik deze grap bij een radiostation hoorde. Vaak zijn de grapjes van dit zoutloze kaliber. Niet meer dan zelden zijn ze briljant. En na vrijdag voor het eerst – naar mijn weten – met een dodelijke afloop.

Natuurlijk valt het de Australische dj’s niet te verwijten dat de verpleegster zelfmoord pleegde, nadat bleek dat ze niet Queen Elizabeth maar twee grappenmakers aan de lijn had. Niemand had kunnen voorzien dat verpleegster Jacintha Saldhana dat nog als enige oplossing zag. Ik vermoed dan ook dat er achter haar wanhoopsdaad iets meer zat dan alleen het bewuste belletje. Valt de dj’s eigenlijk überhaupt íets te verwijten?

Ik denk het wel. Hoewel de dood van Saldhana haar eigen keus was, moet je als radio-dj wel nadenken over de gevolgen van je grap. Ontslag van de verpleegster na haar inschattingsfout was zeker realistisch geweest, zeker als je bedenkt hoe spastisch de Engelsen over hun Koningshuis zijn. “We hebben vijf keer geprobeerd om contact op te nemen met het ziekenhuis, voordat we besloten tot uitzending over te gaan”, beweert de eigenaar van het radiostation. Tja, dat betekent dan toch dat je al wist dat je op het randje balanceerde? Dat je een zeker risico nam ten opzichte van degene die je in de maling nam? Is er überhaupt een afweging gemaakt waarbij de baan van de verpleegster in acht werd genomen? Was de journalistieke nieuwswaarde groot genoeg om het dan tóch te brengen?

Ik vraag me af of de betrokkenen hierover hebben nagedacht en na discussie tóch hebben besloten om het interview uit te zenden of dat ze gewoon wilden scoren met een leuke grap. Die achteraf niet helemaal geslaagd blijkt te zijn. Zonder na te denken wat de eventuele gevolgen zouden kunnen zijn.

Lesje geleerd? Ik hoop het. Mogen prankcalls nog? Uiteraard. Ze mogen zelfs heel erg flauw zijn. Zolang de grappenmakers maar enigszins nadenken over de persoonlijke gevolgen. Als er de kleinste kans is dat je daarna huilend een persconferentie moet gaan geven, is het verstandig om eens twee keer na te denken voordat je overgaat tot uitzending.

Zonder parabenen

Ik kreeg voor mijn verjaardag ooit een lekker geurend douchepakketje, mooi ingepakt in doorzichtig folie. In grote letters stond daarop: ‘Zonder parabenen’. Dacht de gever soms dat ik allergisch ben voor parabenen?

Ik heb geen flauw idee wat parabenen zijn. Ze zitten niet in het mooi ingepakte douchepakketje, dus de fabrikant zal er wel trots op zijn dat ze er niet in zitten. Anders zouden ze dat niet heel groot op de voorkant schrijven. Toch?

Weet iemand wat parabenen zijn? Of is dat gewoon een bedacht woord, waarvan de fabrikant het dan wil doen overkomen alsof jij God op Zijn blote knietjes moet danken dat zij hét middel hebben uitgevonden wat je zonder de heuse parabenen kunt gebruiken? En dat je er daarom echt wel een euro of tien meer voor moet betalen dan wanneer de parabenen er wel in zouden zitten?

Laatst zag ik trouwens ook een maandverbandreclame. Zo eentje met veel bloemetjes en lachende, springende jonge vrouwen. Het ging om maandverband met geurende Acti-Pearls. (?) (Waarom heb je geurende Acti-Pearls nodig als je ongesteld bent? Zodat je niet heel erg stinkt daar beneden tijdens de Zondvloed? Wat zijn eigenlijk Acti-Pearls?)

En o ja! Op de shampoo die ik laatst kocht stond heel groot ‘Zonder siliconen’. (Sinds wanneer zitten er siliconen in shampoo? Krijg je dan ineens haar met een cup dubbel D?)

 Een paar weken terug liep ik met een vriendin langs de Sabon. Dat is een winkel met allemaal zeepjes die heel lekker ruikt. Het was al bijna sluitingstijd en het meisje dat in haar eentje stond te verkopen verveelde zich duidelijk, zo aan het eind van de dag. Dus wilde ze de nieuwe scrubs even op onze handen uitsmeren. Vonden wij geen probleem natuurlijk. We waren helemaal high van de zeepjeslucht.

“Er zitten geen parabenen in deze scrub”, verkondigde het meisje trots. Ik was nog helemaal in mijn ‘zeepjes-trip’, maar mijn vriendin was oplettender. “Wat zijn dat eigenlijk, parabenen?” Het meisje keek verbaasd, want zo’n kritische vraag had ze nog niet eerder gekregen tijdens haar scrub-demonstratie. “Eh... nou”, zei het meisje. “Dat is zeg maar een soort chemische toevoeging die de fabrikant doet.” Veel verder kwam ze niet. Uiteindelijk schoot het haar te binnen dat de producten met parabenen dan langer houdbaar waren. De scrub zonder parabenen was drie maanden te gebruiken. 

Vandaag ben ik weer jarig. Ik zou het wel leuk vinden om een geurig douchepakketje te krijgen. Met of zonder parabenen, dat maakt me niet zoveel uit.

Fuck My Life

Dagen zijn niet meer ‘gewoon’ vervelend. Pechmomentjes vallen absoluut niet te relativeren en worden standaard gevolgd door drie letters: FML. Voor de leken: Fuck My Life.

De liefde voor het vriendje van een 15-jarig meisje is ‘tot over de bergen en verder’. Liedjes van kersverse one-day-fly artiesten zijn ‘legendarisch’.  ‘Houden van’ is een begrip wat te pas en te onpas in het virtuele netwerk wordt geslingerd.

Het beste boek wat je ooit hebt gelezen? De grappigste cabaretier? De leukste serie? De meest fantastische film? Vragen waar je – lijkt mij – toch even over na moet denken. Toch valt het me op dat de overtreffende trap zonder enige twijfel en relativeringsvermogen wordt neergepend. Zonder nadenken wordt er verkondigd dat ‘dit het beste weekend ooit was!’ – zonder het besef dat diezelfde mededeling in het weekend daarop toch een stuk minder geloofwaardig overkomt.

Nu is dit gekakel wel niet helemaal geloofwaardig, maar in ieder geval lekker optimistisch.  Nog vervelender zijn daarom de mensen die continu verkondigen hoe belabberd hun saaie leven wel niet is. Alsof ik op die informatie zit te wachten. Pessimisten in een cultuur van sociale media zijn misschien nog wel vervelender dan de cultuurpessimisten vóór het tijdperk van sociale media. Die kon je tenminste nog ontwijken.

Begrijp me niet verkeerd – een kleine ergenis zo nu en dan kan best grappig zijn. Toen een vriendin laatst een update postte waarin ze meedeelde dat ze haar pantoffels nog aan had terwijl ze in de bus zat, moest ik daar vooral hard om lachen. Maar dat iemand diezelfde bus heeft gemist en nu een kwartier moet wachten (met weer dat ontzettend overdadig gebruik van FML) interesseert mij werkelijk waar nog minder dan de kleur ondergoed van Geert Wilders.

Sterker nog, als ik nog veel van die statusupdates lees denk ik dat ik zo depressief word dat ik het leven niet meer aankan. Fuck My Life.