Nasrdin Dchar won het Gouden Kalf en gaf daarbij een overdonderende speech. Over hoe we worden geïnjecteerd met angst, hoe Nederland langzaam xenofobisch wordt. Via Twitter en Youtube blijf ik hier allemaal perfect van op de hoogte. Zo zag ik daarna ook hoe een Angolese Nederlander werd gedwongen terug te gaan naar een land waar hij niets, maar dan ook niets mee heeft – buiten het feit dat hij daar toevallig is geboren. Ik retweette dus ook dat ‘Mauro moest blijven’, want ondanks dat Mauro een PSV-er is vind ik hem sympathiek en kan ik bovendien niet geloven dat er zo met onze inwoners wordt omgegaan.
Nu is er weer een nieuw ‘geval’. Er wordt gesproken van ‘een schrijnende zaak’ en meer van dit soort mooie woorden. Jossef moet blijven. Ik wil het wel tien keer retweeten, maar heeft het zin? Want in de politiek wordt er met mooie oneliners gegooid als ‘als we één uitzondering maken, moeten we dat voor alle gevallen doen’ en ‘Nederland is Nederland niet meer’.
Volgens mij is Nederland al heel lang Nederland niet meer. Het land waar vroeger alle religies welkom waren, waar homo’s getolereerd werden en Ajax nog gewoon voetbalde. En hoewel dat allemaal lang gebeurde voordat ik was geboren, schaam ik me soms om te zeggen dat ik ‘een Hollandse zijt’.
Juist nu ik tijdelijk in een ander land woon, merk ik steeds meer hoe ‘mijn’ land zich misdraagt. Ik erger me kapot aan het ‘doe eens normaal – doe zelf eens normaal’ filmpje, omdat het zo representatief is voor het geklungel uit Den Haag. Als er één iemand is die recht heeft om te zeggen: ‘Doe eens normaal man’, dan is het Jossef wel. Omdat ze hem willen wegsturen uit het land waar hij al acht jaar woont. En omdat hij daadwerkelijk negen is, en zich daar dus nog wél naar mag gedragen.