Trots

Soms zit ik even niet zo lekker in mijn vel. Er is niet echt iets aan de hand, maar eigenlijk heb ik ook weer nergens zin in. Vrouwenkwaaltje, misschien. Een slecht cijfer, een nieuwe broek gelijk vies, een drukke week op school.

Gisteravond zat ik mijn komende studiejaren in te plannen. Iets waar ik vrij moedeloos van kan worden, want ik wil van alles doen ‘als ik later groot ben’ en heb dus helemaal geen zin om keuzes te moeten maken.

Diezelfde avond zag ik ook het bericht dat mijn vroegere collega van 19 jaar is overleden. Na een oneerlijke strijd tegen kanker. Plotseling kreeg het plannen van mijn toekomst een totaal andere betekenis.

Wat klaag ik nou eigenlijk? Ik heb tenminste nog een toekomst om te plannen.

Ik denk terug aan een paar maanden geleden. Ik moest schoonmaken bij een vrouw van 40, die na een ongeluk vorig jaar totaal verlamd is geraakt aan haar linkerkant. De jongen op de motor die haar aanreed, liet haar liggen op straat.

De stroom viel uit en ze liep met moeite naar de kelderkast. Met een hoop geklungel probeerde ze daar iets te verwisselen. “Moet ik soms even helpen?” vroeg ik. Maar ze zei: “Als er niemand is, zal ik dit soort dingen ook zelf moeten doen. Het is soms moeilijk, maar I’m a strong woman. I don’t give up.”  Zoveel trots. Wat een doorzettingsvermogen.

Er zullen vast nog momenten komen dat ik klaag om niets. Dat ik even niet lekker in mijn vel zit. Maar dan zal ik denken aan de vrouw waar ik ooit schoonmaakte. En dan zal ik denken aan Emma.

Hoezo domme televisie?

Waar de toren van Pisa staat? Bij het programma Lekker Slim meenden de dames dat die wel in Rome zou staan. Hilariteit alom. Ach, ze wisten in ieder geval dat de toren in Italië te vinden is. Toch een hele prestatie.

Dames in de dop, Oh Oh Cherso (en natuurlijk ook de wintersportvariant), Echte Meisjes in de Jungle; de lijst is eindeloos. Domme televisie scoort. Logisch.

 Als je ’s middags van je werk thuiskomt heb je even geen zin in eindeloze debatten, gepraat over een schilderij dat je stiekem aartslelijk vindt of ander intelligent gedoe. Je ploft met wat drinken op de bank en je wilt even uitrusten. Daar heb je geen Pauw en Witteman bij nodig, of een Matthijs van Nieuwkerk. Dat wil je het liefst doen met Barbie en Jokertje.

Maar dat is natuurlijk niet de enige reden. Op het moment dat een kandidate bij Dames in de Dop beweert dat ‘een staande ovatie toch klaarkomen is’, voel jij je even heel goed. Je hebt het dan misschien die middag moeten afleggen tegen een slimmere collega; jij bent toch echt wel intelligenter dan die dombo daar op televisie.

Dus je zit daar op de bank met een biertje de voltallige cast van Oh Oh Cherso belachelijk te maken. Totdat je beseft dat Joker en Barbie zo dom nog niet zijn. Af en toe eens dronken op televisie bezorgt hen toevallig wel een gratis vakantie. En de Echte Meisjes hebben ongetwijfeld niet hoeven betalen voor hun tripje door de jungle. Terwijl jij je het hele jaar suf werkt voor twee weken Gardameer, hoeft de cast van Oh Oh Cherso zich alleen maar een beetje dom voor te doen. En die vakantie krijgen ze, omdat de mensen het programma toch wel kijken.

 Waar is de afstandsbediening?