zaterdag 26 november 2011

Doe eens normaal man

Ik woon tijdelijk in België. Waar de mensen minder direct zijn, de wafels vele malen lekkerder en de biertjes veel goedkoper. De school theoretischer, de g zachter en de frieten dikker. Waar de regering (welke regering?) een zo mogelijk nog groter zooitje is dan bij ons.
 
Nasrdin Dchar won het Gouden Kalf en gaf daarbij een overdonderende speech. Over hoe we worden geïnjecteerd met angst, hoe Nederland langzaam xenofobisch wordt. Via Twitter en Youtube blijf ik hier allemaal perfect van op de hoogte. Zo zag ik daarna ook hoe een Angolese Nederlander werd gedwongen terug te gaan naar een land waar hij niets, maar dan ook niets mee heeft – buiten het feit dat hij daar toevallig is geboren. Ik retweette dus ook dat ‘Mauro moest blijven’, want ondanks dat Mauro een PSV-er is vind ik hem sympathiek en kan ik bovendien niet geloven dat er zo met onze inwoners wordt omgegaan.
Nu is er weer een nieuw ‘geval’. Er wordt gesproken van ‘een schrijnende zaak’ en meer van dit soort mooie woorden. Jossef moet blijven. Ik wil het wel tien keer retweeten, maar heeft het zin? Want in de politiek wordt er met mooie oneliners gegooid als ‘als we één uitzondering maken, moeten we dat voor alle gevallen doen’ en ‘Nederland is Nederland niet meer’.
Volgens mij is Nederland al heel lang Nederland niet meer. Het land waar vroeger alle religies welkom waren, waar homo’s getolereerd werden en Ajax nog gewoon voetbalde. En hoewel dat allemaal lang gebeurde voordat ik was geboren, schaam ik me soms om te zeggen dat ik ‘een Hollandse zijt’.  
Juist nu ik tijdelijk in een ander land woon, merk ik steeds meer hoe ‘mijn’ land zich misdraagt. Ik erger me kapot aan het ‘doe eens normaal – doe zelf eens normaal’ filmpje, omdat het zo representatief is voor het geklungel uit Den Haag. Als er één iemand is die recht heeft om te zeggen: ‘Doe eens normaal man’, dan is het Jossef wel. Omdat ze hem willen wegsturen uit het land waar hij al acht jaar woont.  En omdat hij daadwerkelijk negen is, en zich daar dus nog wél naar mag gedragen.

donderdag 3 november 2011

STOM...

Dat ik geen aardappels kan schillen

Als ik zeg dat ik honger heb, er mensen zijn die zeggen: “In Afrika hebben ze honger. Jij hebt trek.”
                                                
                            Muggen

Mensen die “hoe istie nou dan?!” zeggen
Felix Rottenberg

Een avondje uit gaan met vrienden die vervolgens de hele avond met hun Smartphone berichtjes naar anderen aan het sturen zijn
Mijn onvermogen om schoolwerk te plannen

Dat Hello Kitty een ontzettend slap aftreksel van Nijntje is, en niemand dat schijnt in te zien

Nike Air Max schoenen

Dat ik me nooit goed ga voelen van ‘Feelgood movies’

Mensen die ja zeggen als ze nee bedoelen
Dat ik nog steeds een steek van pijn voel bij de verloren WK-finale van vorig jaar

Bill O’Reilly

Dat je altijd zo lang moet wachten bij de dokter. Of tandarts. Of fysiotherapeut.

vrijdag 30 september 2011

Cultuurrelativisme...

Je hoeft niet ver te reizen om in een andere cultuur terecht te komen. Op twee uur rijden afstand van mijn ‘thuis’ bevindt zich mijn huidige woonplaats Gent. Ik volg hier dezelfde studie, er zijn ongeveer net zoveel studenten als in Utrecht en er wordt zelfs dezelfde taal gesproken. Alhoewel...

Ik kom hier nogal eens voor wat verrassingen te staan, op taalgebied. Als iemand zegt dat je sjans hebt, word je niet versierd maar ‘heb je geluk’. Ik stond vreemd te kijken toen ik met huisgenoten een spelletje aan het spelen was en ik ineens sjans (of eigenlijk chance) bleek te hebben. Tja, geluk in het spel betekent nog geen geluk in de liefde.
Over huisgenoten gesproken trouwens, die heten kotgenoten. En dat zijn er maar liefst 28, dus een gezellige boel. Iedere vrijdag komt de poetsvrouw langs. Dat is helemaal geen onaardige benaming in België. Schoonmaken is een erg deftig woord, wat door niemand wordt gebruikt. De poetsvrouw is aan het kuisen.
Wij Nederlanders zijn bekend van het televisieprogramma Oh Oh Cherso. De hoofdpersonages zijn marginaal, het woord ordinair staat hier voor gewoontjes.


Precies twee weken geleden kwam ik aan op de Zwijnaardsesteenweg te Gent. Inmiddels ken ik Gent al een beetje en ik moet zeggen dat het me prima bevalt. Op het gebied van kunst en cultuur is hier, vooral voor studenten, heel veel mogelijk. Voor twee euro kun je voorstellingen bezoeken met een cultuurkaart. Voor 25 euro heb je een halfjaar lang een fiets tot je beschikking, die je overigens gratis kunt laten maken mochten er mankementen zijn. Voor tien euro kun je drie maanden lang sporten. Ondanks het gebrek aan regering – of misschien wel mede dankzij – hier dus geen verregaande bezuinigingen. En voor kunst en cultuur hóef je niet eens te betalen, neem een kijkje in de binnenstad en de kunst wordt je om de oren geslagen. Overal waar je kijkt zijn prachtige gebouwen, wat de stad ontzettend authentiek maakt. Nadeel: het is hier nóg lastiger om op hakken te lopen dan over de Utrechtse kasseien.
Allé, ik houd het hier voorlopig nog wel even uit. Keep you posted!


zondag 11 september 2011

Van kamer naar kot

Waar de afwas tot aan de keukenkastjes is opgestapeld. Een gele rand in de wc-pot. Haren in het doucheputje. Kratten bier opgestapeld in de gang. Je weet wel, een gemiddeld studentenhuis.

De deur staat altijd open. Klinkt heel leuk, maar dat is minder als de beruchte huisgenoten midden in de nacht met veel kabaal thuis komen om je te ‘keren’. En dan word je dus met matras en al omgedraaid, terwijl je ein-de-lijk lekker lag te slapen.

Niet dat ik er echt over mee kan praten. Ik woon in een keurig huis, waar zich in de keuken zo af en toe wel eens wat vuile afwas opstapelt, maar het wel wordt opgeruimd vóór het de spuigaten uitloopt. ’s Ochtends staat er niet een van mijn huisgenoten in mijn kamer, laat staan midden in de nacht om me om te draaien in mijn slaap. En tot nu toe heb ik nog niet het gevoel dat ik wat dat betreft iets heb gemist.

Het komende halfjaar ga ik ‘mijn’ stad Utrecht inruilen voor het bruisende Gent. Ik ga van een kamer naar een ‘kot’. Van een rustig studentenhuis naar een grote flat, waar in de keuken een tafel staat waar zo’n vijftien man aan moet kunnen eten, als ik de foto’s moet geloven.

Dus wie weet kom ik wel in ‘zo’n’ huis terecht. Waar de afwas zich opstapelt tot de keukenkastjes. Die dingen. Alhoewel ik dat dan weer niet van de foto’s kon aflezen. Waar de huisgenoten ’s ochtends zomaar in mijn kamer staan en me ’s nachts gaan omkeren in mijn slaap (allé hè). Waar we elke avond met zijn allen eten en de meiden iedere week bij Grey’s Anatomy met chocola en tissues op de bank zitten. Het zou zomaar kunnen.

En hoewel het tegen al mijn principes ingaat, kan ik zeggen dat ik er ontzettend veel zin in heb. Laat maar komen, de komende 5 maanden! Die haren in het doucheputje kan ik nog nét wel aan. Aan gezamelijke televisieavondjes kan ik ook prima wennen denk ik zo.
Als ze het maar uit hun hoofd laten om me om te draaien terwijl ik lig te slapen...


dinsdag 26 april 2011

Trots

Soms zit ik even niet zo lekker in mijn vel. Er is niet echt iets aan de hand, maar eigenlijk heb ik ook weer nergens zin in. Vrouwenkwaaltje, misschien. Een slecht cijfer, een nieuwe broek gelijk vies, een drukke week op school.
Gisteravond zat ik mijn komende studiejaren in te plannen. Iets waar ik vrij moedeloos van kan worden, want ik wil van alles doen ‘als ik later groot ben’ en heb dus helemaal geen zin om keuzes te moeten maken.
Diezelfde avond zag ik ook het bericht dat mijn vroegere collega van 19 jaar is overleden. Na een oneerlijke strijd tegen kanker. Plotseling kreeg het plannen van mijn toekomst een totaal andere betekenis.
Wat klaag ik nou eigenlijk? Ik heb tenminste nog een toekomst om te plannen.
Ik denk terug aan een paar maanden geleden. Ik moest schoonmaken bij een vrouw van 40, die na een ongeluk vorig jaar totaal verlamd is geraakt aan haar linkerkant. De jongen op de motor die haar aanreed, liet haar liggen op straat.
De stroom viel uit en ze liep met moeite naar de kelderkast. Met een hoop geklungel probeerde ze daar iets te verwisselen. “Moet ik soms even helpen?” vroeg ik. Maar ze zei: “Als er niemand is, zal ik dit soort dingen ook zelf moeten doen. Het is soms moeilijk, maar I’m a strong woman. I don’t give up.”  Zoveel trots. Wat een doorzettingsvermogen.
Er zullen vast nog momenten komen dat ik klaag om niets. Dat ik even niet lekker in mijn vel zit. Maar dan zal ik denken aan de vrouw waar ik ooit schoonmaakte. En dan zal ik denken aan Emma.

dinsdag 12 april 2011

Hoezo domme televisie?

Waar de toren van Pisa staat? Bij het programma Lekker Slim meenden de dames dat die wel in Rome zou staan. Hilariteit alom. Ach, ze wisten in ieder geval dat de toren in Italië te vinden is. Toch een hele prestatie.
Dames in de dop, Oh Oh Cherso (en natuurlijk ook de wintersportvariant), Echte Meisjes in de Jungle; de lijst is eindeloos. Domme televisie scoort. Logisch.
 Als je ’s middags van je werk thuiskomt heb je even geen zin in eindeloze debatten, gepraat over een schilderij dat je stiekem aartslelijk vindt of ander intelligent gedoe. Je ploft met wat drinken op de bank en je wilt even uitrusten. Daar heb je geen Pauw en Witteman bij nodig, of een Matthijs van Nieuwkerk. Dat wil je het liefst doen met Barbie en Jokertje.
Maar dat is natuurlijk niet de enige reden. Op het moment dat een kandidate bij Dames in de Dop beweert dat ‘een staande ovatie toch klaarkomen is’, voel jij je even heel goed. Je hebt het dan misschien die middag moeten afleggen tegen een slimmere collega; jij bent toch echt wel intelligenter dan die dombo daar op televisie.
Dus je zit daar op de bank met een biertje de voltallige cast van Oh Oh Cherso belachelijk te maken. Totdat je beseft dat Joker en Barbie zo dom nog niet zijn. Af en toe eens dronken op televisie bezorgt hen toevallig wel een gratis vakantie. En de Echte Meisjes hebben ongetwijfeld niet hoeven betalen voor hun tripje door de jungle. Terwijl jij je het hele jaar suf werkt voor twee weken Gardameer, hoeft de cast van Oh Oh Cherso zich alleen maar een beetje dom voor te doen. En die vakantie krijgen ze, omdat de mensen het programma toch wel kijken.
 Waar is de afstandsbediening?

vrijdag 28 januari 2011

Lekker mijmeren

Om mijn huur en eten te kunnen betalen werk ik, naast mijn studie. Omdat ik mijn vader nu al lachend zijn hoofd zie schudden in mijn gedachten, zal ik ook maar toegeven dat ik het ook belangrijk vind om af en toe eens leuke schoenen, tassen of kleding te kopen.
Ik werk in een kantoorvakhandel. Daar zijn pennen te koop van meer dan vijfhonderd euro. Je kunt het zo gek niet bedenken, of mensen kopen het. Ik moet ‘altijd enthousiast zijn over de producten die ik verkoop’, dus van mij zul je geen kwaad woord horen over de producten zelf. Mij gaat het meer om de prijzen. Of nee, om de mensen die niet lijken te schrikken van deze prijzen, en er dan ook een leuke leren pennenetui en organizer van honderd euro bijkopen.
Ik zal de laatste zijn om de mensen te beoordelen. Waar ik tien paar schoenen koop voor dat bedrag, zal de gelukkige bezitter van de Mont Blanc pen zich waarschijnlijk toch afvragen waar ik in hemelsnaam tien paar schoenen voor nodig heb. Ik kan er zelf ook eigenlijk geen logisch antwoord op bedenken.
Iedereen mijmert vast wel eens over de vraag: “Wat zou ik doen met een miljoen?” Ik zie het al helemaal voor me. Dat ik de jackpot win. Even een keer lekker gek doen, zonder over de prijs hoeven na te denken. En het dan braaf op de bank zetten en een enorme rente vangen.
Maar wat zou ik in vredesnaam moeten met een jackpot van 27,5 miljoen? Ik zou het serieus niet weten. Stomverbaasd was ik daarom toen ik zojuist twee mannen in de bus hoorde praten over de Lotto. Hoe leuk het ze leek om eens een ‘lekker bedrag te winnen’, daar kon ik nog inkomen. Toen ze echter begonnen over ‘Spanje, waar ze pas écht hoge bedragen wonnen’ werd ik een beetje ongerust. Is er soms iets mis met mij? Gelukkig zei één van de twee nog:  ‘27,5 miljoen is ook een hoop geld hoor. Daar kan ik wel een lekkere vakantie van maken’. ‘Ja dat zou ook lekker zijn hoor ouwe.’ Gelukkig waren ze het aan het eind van het gesprek erover eens dat tienduizend euro ook wel zou voldoen. Lekker dan.
Ik vraag me af wat ze zouden doen als ze echt 27,5 miljoen zouden winnen. Waar zouden ze het aan uitgeven? Wie weet krijg ik ze binnenkort wel aan de kassa voor een luxe pen. Of anders kopen ze nog wat loten om hun droom te verwezenlijken. Die verkopen we namelijk ook gewoon bij de kantoorvakhandel. Lekker makkelijk.

Over mij

Mijn foto
Utrecht, Netherlands
"Je kunt hier net zo veel of zo weinig schrijven als je wilt, met een maximum van 1200 tekens." Er staat nu al een fout in de inleiding en daar erger ik me kapot aan. Ik erger me nogal eens, of ik ben het ergens gewoon niet mee eens. Of dingen ontroeren me. Of ik constateer iets. Of ik maak wat grappigs mee. En daar schrijf ik dan over.