Angstdromen

Gaston stond bij me voor de deur. “Goooooedemorgen mevrouw Westland! U heeft de hoofdprijs van 33 miljoen euro gewonnen.” Even wilde ik nog tegensputteren. Dat ik helemaal geen lid was van de Postcode Loterij. Dat het me niet helemaal eerlijk leek dat ik niks doneerde en over de ruggen van arme kindjes uit Afrika een belachelijk hoog bedrag won, dat ik nooit van mijn leven zou kunnen spenderen. Mijn zelfzuchtige ik bedacht uiteindelijk dat ik nog wel een keer wilde shoppen in de PC Hooft. En dat ik op zoek kon naar een heel groot appartement. En dat ik nog wel een mooi paar laarzen op het oog had. Mijn argumenten verdwenen tussen de lange uithalen van Gaston.

Uiteindelijk lekte op WikiLeaks uit dat ik oneerlijk geld had verdiend. Niet erg goed voor mijn reputatie uiteraard, en dus probeerde ik de boodschapper hiervan het zwijgen op te leggen. Ik liet de rest van de wereld geloven dat deze bron bij de katholieke kerk hoorde en kinderen misbruikte. Daar was natuurlijk geen tegensputteren aan en ik werd van alle blaam gezuiverd.

Ondertussen had de zaak flink wat media aandacht vergaard. Ik had een diepzinnig interview met Ivo Niehe, waarbij ook Caroline Tensen aanwezig was. Zij vertegenwoordigde de Postcode Loterij. Ik moest allerlei koffertjes openmaken, en ondertussen zou Ivo Niehe dan bij iedere koffer de bijbehorende vraag stellen. Tensen legde steeds haar hand op mijn arm en knikte dan even bemoedigend naar me.

Tijdens het interview was er buiten veel geroezemoes. Studenten waren aan het demonstreren tegen de bezuinigingen. Mij kon dat inmiddels niets meer schelen: ik had genoeg geld om 5 extra studies te doen, nog eens 20 jaar studievertraging op te lopen en alsnog iedere avond naar de opera te gaan. Ondanks de BTW-bezuinigingen in de kunst- en cultuursector.

Badend in het zweet word ik wakker. Ik krijg nog net mee dat ik het hokje van PVV-er Hero Brinkman rood kleur tijdens nieuwe verkiezingen. De opkomst is laag, want de postbodes waren allemaal ontslagen. Op het moment dat de punt van het rode stempotlood breekt dringt het tot me door.

Gelukkig, het was maar een droom.

All I want for Christmas?

Het weer is altijd een goed gespreksonderwerp. Misschien is dat een reden dat we er zo graag over klagen. "Koud is het hè", is helemaal geen stomme openingszin als het in november al sneeuwt. Je hebt minstens tien minuten gespreksstof ("vorig jaar reden de treinen niet... Benieuwd hoe het dit jaar gaat"). Daarna komt één van de twee wel weer op een vervolgonderwerp ("over treinen gesproken... Gisteren toch weer lang staan wachten"). De NS is uiteraard ook een geliefd gespreksonderwerp, omdat iedereen er wel een slechte ervaring mee heeft, maar dat terzijde.

Want ja, het sneeuwt dus. Ik weet dat er genoeg redenen zijn om sneeuw niet leuk te vinden. Balorige jongens moeten om de één of andere redenen altijd zo'n sneeuwbal recht op jóuw hoofd gooien, je handschoenen ben je uiteraard voor deze ene keer vergeten en als je zelf met je fiets valt is dat lang niet zo grappig. Maar om jullie en mezelf vrolijk de winter in te laten gaan, even de leuke kanten van dit wonderlijk witte fenomeen:

- 's Ochtends naar buiten kijken en zien dat de wereld helemaal wit is.
- Het gekraak onder je voeten.
- Kleine kinderen met wantjes aan een touwtje aan hun jas.
- Een sneeuwpop maken.
- Thuis met sloffen aan, de verwarming roodgloeiend en een lekkere kop thee.
- Het idee dat de kerst eraan komt.
- Kaarsjes aandoen.
- Een goede reden hebben om dat dikke vest eens aan te trekken.
- Je niet iedere dag hoeven te scheren.
- Leuke sneeuwfoto's maken.
- Speculeren over een Elfstedentocht.

De volgende keer dat je dus weer baalt van de roestplekken op je fiets, je voeten die niet meer warm worden en de trein die stilstaat, weet dan dat je diep in je hart niets liever wil dat een dik pak sneeuw dat blijft liggen tot de Kerst!

Wie het kleine niet eert...

Soms heb je van die momenten dat het even niet meezit. De belangrijkste speler van je club bijt een tegenspeler uit frustratie tot bloedens toe in de schouder. Je collega’s in je nieuwe partij blijken een dubieus verleden te hebben. Je kent het wel. Of je vindt, zoals in mijn geval, je fiets in de categorie ‘schroothoop’ terug in de fietsenrekken van school. Wat te doen?

Overal is een oplossing voor. Je schorst de betreffende speler voor 2 wedstrijden die toch niet meer belangrijk zijn, nu je het kampioenschap wel op je buik kunt schrijven. Je geeft een gebaar af, en blijft toch buiten de gevarenzone. En wat het dubieuze verleden van je collega’s betreft: Je doet alsof je neus bloedt. Je maakt je excuses, maar “wat in het verleden ligt moet daar blijven. Iedereen maakt toch fouten.” Niet blijven steken in het negatieve, maar verder met de orde van de dag.

Camerabewaking, staat in grote zwarte letters op een bord in de desbetreffende fietsenstalling. Mooi, denk ik, terwijl ik nogal chagrijnig naar de receptie loop. Enigszins overstuur, maar vastberaden dat niet te laten blijken, sta ik voor de balie van de receptie. Overstuur omdat ‘ze’ mijn fiets hebben gesloopt, terwijl ‘ze’ met ‘hun’ vieze vingers ervan af moeten blijven. “Ik kom je zo helpen hoor meissie”, zegt de jongen achter de balie vriendelijk, terwijl zijn OhOh Cherso ringtone door de ruimte schalt. Even later komt er al een ander aan. “Kan ik je soms ergens mee helpen?”

Een koffie, een gedemonteerd spatbord en vijf OhOh Cherso deuntjes verder, kan ik de weg weer op. “Hij is zelfs even je banden aan het oppompen. Dat is toch lief”, zegt de baliemedewerker. Mijn chagrijnige bui is aan het verdwijnen en ik kan alweer lachen. “Leuke ringtone heb je”, zeg ik. “Hebben? Ik kan hem even bluetoothen hoor! En anders kom je toch een andere keer langs? Drinken we weer koffie.” Niet blijven steken in het negatieve, maar weer verder met de orde van de dag. Zo hoort het!